තවත් එක ප්‍රේම කතාවක්

අපේ ජීවිතේදි අපි ආදරය කරන අයත් සමග මුලු ජීවිත කාලෙම ගෙවන්න ලැබෙන්නෙ කොටසකට පමණයි. නමුත් එහෙම බැරි උනාට උනුන්ට තියෙන ආදරය නම් වෙනසක් වෙන්නෙ නෑ. මේ ඒ වගේ කතාවක්. කියන්නෙ මාලනී බුලත්සිංහල සමග ගුණදාස කපුගේ.

ලබන්නා වූ සිංහල දෙමළ අළුත් අවුරුද්ද සැමටම කිරියෙන් පැණියෙන් ඉතිරේවා.........

නොනගතේ ලැබුවට පස්සෙ තමයි ඔන්න නිදහසක් ලැබුනෙ කට්ටියට සුභ පතන්න. ඔෆිස් එකේ ඊයෙත් වැඩ (මම විතරක්) . අපේ Mail Server එක කවුරු හරි ආක්‍රමණය කරලා. සැක කරන්න ඉන්නෙ එක්කෙනයි. ඊයෙ පෙරේදා එක්කෙනෙක්ව රස්සාවෙන් අස්කරන්න මම මූලික උනා. එයා තමයි මට සැක. මගේ සැකේ වැරදි වෙන්නත් පුළුවන්. යන්තම් ඊයෙ හවස් වෙනකොට වැඩේ ගොඩ දා ගත්තා. ඊට පස්සෙ ගෙදර රාජකාරි. නොනගතේ ලබනකම්ම ඒව තමයි.
කොහොම හරි මගේ මේ බ්ලොග් එක ලියන්න අරන් දැන් මාස හයක් ඉවරයි. සමහර වෙලාවට මම ලියන දේවල් අනිත් අයට විකාර වගේ පේනවද කියලත් වෙලාවකට හිතෙනවා. ප්‍රතිචාර අඩු වෙනකොට. ඒත් හිට් කවුන්ටරෙයි ෆලෝවර්ස්ලා ගානයි වැඩි වෙන කොට ටිකක් හිත හැදෙනවා. මේවත් කියවන අය ඉන්නවා කියලා. ඉතින් මේ මාස හයට මගෙ බ්ලොග් එක කියවපු හැමෝටම බොහොමත්ත ස්තූතියි මාව දිරිමත් කලාට. ඒ වගේම ලබන්නා වූ සිංහල දෙමළ අළුත් අවුරුද්ද සැමටම කිරියෙන් පැණියෙන් ඉතිරෙන්න කියලා ප්‍රාර්ථනා කරනවා.

අවසර යුවතිය ඈ වෙත යන්නට..!

අවන් හලේ දැල්වෙන පහන් එලි අතරින් නැගෙන දුම් රැලි අතර දිලිසුනු නෙත් යුවලක් මා අභියස නතර වි ඇත. මා ප්‍රිය සොදුර අමතක කර මේ දෙනෙතින් කරනා ආරාධනයට කෙසේ නම් අවනත වන්නද. නුඹේ පහසට වඩා ඇගේ නොදිලෙන නෙත් යුග තුලින් දකින ආදරය වටිනා නිසා මා හට යන්නට අවසර දෙනු මැන.

හප්පා යාන්තම් ඇති අද නිවාඩු

හප්පා යාන්තම් ඇති දවස් 16කට පස්සෙ නිවාඩුවක් ගත්ත. හැම අවුරුද්දෙම මේ කාලෙට මේ වගේ තමයි. සංචාරකයො වැඩිපුර එන්නෙ මේ කාලෙටනෙ. සාමාන්‍යයෙන් අවුරුද්දෙ නොවැම්බර් ඉදන් ඊලග අවුරුද්දෙ මැයි විතර වෙනකම් සංචාරකයො වැඩිපුර එනවා. ඊට පස්සෙ නුවර පෙරහැර කාලෙට ටිකක් වැඩිපුර එනවා. ඒ අතරතුර ඉතින් වාරකන් තමයි. ඉතින් සංචාරකයො එන කාලෙට ෆුල් බිසී. දත් කීයක් කියල ගලවන්නද? හික්.. හික්... හැබැයි කවුරු මොනවා කිව්වත් දැන් සංචාරකයන්ගෙ පැමිණීමෙ අඩුවක් තියෙනවා. එන අයගෙ අතෙත් ඉස්සර වගේ මුදල් නෑ. නමුත් මේකට හේතුව යුද්ධය නම් නෙවෙයි. මම හිතන්නෙ ලෝකෙම මුහුණ දීලා ඉන්න ආර්ථික පසුබෑම වෙන්න ඕන.
ඊයෙ නුවර යන්න වුනා එහෙ සර්වර් එකේ ප්‍රශ්නයක් වෙලා. යනකොට ගිය වාහනේ හදිසියෙම මඩකලපුවෙ යන්න වුනා අපේ මුස්ලිම් සගයෙක්ගෙ අම්මා අන්තරා වෙලා. ‍‍ගෙදර අම්මා විතරක් නිසා මම වාහනේ මඩකලපු යවලා බස් එකේ එන්නම් කියලා 3.30ට විතර ආවා ටවුමට. මල කෙලියයි බස් නෑ. ස්ට්‍රයික් එකක්ලු. නුවර ඉදලා එන නගරාන්තර දුම්රියත් 3.00ට පිටත් වෙනවනෙ. අපරාදෙ මඩකලපු ගියානම් හොදයි දැන් කෙහොමත් නුවර නවතින්න වෙනවනෙ කියල හිත හිත ඇවිදගෙන දුම්රියපල ලගට ආවම කවුද කියනව ඇහුනා ඉන්ටර්සිටිය අද ලේට් කියලා. මාත් නිකමට ඇතුලට ගිහින් බැලුවා. මරේ මරු ඇත්තටම ඉන්ටර්සිටිය තියෙනවා. මාත් ඉතින් ඉක්මනට ටිකට් එකක් අරන් දුම්රියට ගොඩ වුනා. අවුරුදු තුනකට පස්සෙ බස් එකක යන්න තිබුනු චාන්ස් එක නැති උනාට ඊට වඩා හොද චාන්ස් එකක් ලැබුනනෙ.
දුම්රියෙ ගමන ඇත්තටම හරිම සුන්දරයි. සුන්දර දර්ශන බොහොමයක් දැක්කත් කැමරාව අතේ නොතිබුන නිසා ඒ ලස්සන බෙදා ගන්න ක්‍රමයක් නම් නැතිඋනා. ඒ එනකොට දැකපු එක දර්ශනයක් මට මගේ පොඩිකාලෙ මතක් කලා. දුම්රිය වෙල් යායක් මැදින් එන වෙලාවක ( ප්‍රදේශය නම් දන්නෙ නෑ ) ඒ අසල ලිදක දිය නාමින් හිටපු පුද්ගලයෙක් බොහොම සන්තෝසෙන් අපිට අත වැනුවා. මට මතක් උනා මම බන්ඩාරවෙල හිටපු කාලෙ tourist බස් එකක් දැක්කාම අපිත් ඒ වගේ අත වනපු හැටි. ඒ කාලෙ නම් පොඩි ලමයි අත වනන කොට සංචාරකයො ටොෆි චොකලට් එහෙම දීල යනවා. කොහොම කොහොම හරි 6.30 වගේ වෙනකොට කොටුවෙන් බැහැල රෝද තුනක නැගල ගෙදර ගියා. කාලා නිදාගත්තු පාර අද හවස 4.00 වෙනකන් හිතේ හැටියට නිදා ගත්තා.
මේ දාලා තියෙන්නෙ නුවර පැත්තෙ මලක් එහෙම නෙවෙයි මේ අපේ වත්තෙ පිපුණු එකක්. කියන්නෙ නම් ගොඩ මානෙල් කියලා. ලස්සන වගේම තමයි සුවදත්.