හිරිපොද වෑහෙන සැන්දෑ යාමෙක
මුලින්ම අප හමු වූවා මතකද
එකම කුඩය යට දෑත් පටලවා
පාළු මාවතේ පිය නැගුවා මතකද
ගොම්මනෙ හිනැහුනු හෙන්දිරික්ක මල්
නුඹේ තෝඩු මෙනි මම කීවා
කණාමැදිරියෙකු සේ නුඹ පසුපස
මා එනවා යයි නුඹ කීවා
මිනිත්තු පැය දින අවුරුදු ගතවී
අප ඇත අද දින මහළු වෙලා
තවත් පෙම්වතුන් සිය දහසක් යන
අප ගිය මාවත තරුණවෙලා
එදා වගේමයි හෙන්දිරික්කා මල්
තවමත් ගොම්මනෙ හිනැහෙනවා
මල් වල තනියට හැමදාමත් රෑ
කණාමැදිරියන් ඉගිලෙනවා
පාළු මාවතේ තනිවම යන විට
අපේ මතක මට සිහි වෙනවා
ඉඳහිට වැටෙනා සීතල හිරිපොද
නුඹ කොතැනකදැයි විමසනවා
0 ප්‍රතිචාර:
Post a Comment